Standaardiseren

Er is veel te doen rondom de term ‘standaardiseren’. Er zijn mensen die de standaard verheffen tot de absolute en enige weg om te komen tot waarde toevoeging aan de klant/patiënt. Anderen beweren dat de standaard het begin van het eind inluidt. Elke vorm van persoonsgerichtheid wordt hiermee om zeep geholpen.

In dit blog een mooi praktijkverhaal van een collega die laat zien dat er grijs zit tussen zwart en wit. Afgelopen jaar heb ik met één van mijn collega’s veel gesproken over standaardiseren. Dit is wat zij uiteindelijk erover opschreef voor mij.

Structuur en standaardiseren, dat is niet wie ik ben. Sterker nog, ik krijg jeuk bij de gedachte dat alles vastgelegd wordt, dingen hetzelfde gaan en we overal afspraken over maken. De tekst van mijn whatsapp profiel is dan ook; “Ik ben iemand die mijn tas vijf keer overhoop moet gooien, voor ik me bedenk dat mijn sleutels in mijn jaszak zitten”. Dat is wie ik ben. Die chaos kost wel energie, niet alleen van mij, maar ook van anderen. Zij zien mij rondrennen, gaan mee zoeken, moeten wachten of pakken zelf mis naar die sleutels met irritatie tot gevolg.

In een notendop de verspillingen van continu verbeteren op een rij en het belang van standaardiseren is duidelijk. Tegelijkertijd blijven mijn nekharen toch overeind staan bij die gedachte.

Tja, en dan krijg ik nu als adviseur de opdracht om menslievende zorg en continu verbeteren (lean) met elkaar te verbinden. Dat wil zeggen dat ik mede “moet” uitdragen dat standaardiseren belangrijk en noodzakelijk is in ons ziekenhuis. Hoe doe ik dat? Als dit zo tegen mijn natuur in druist.

Op een verpleegafdeling ben ik in gesprek met een patiënt die eerder overgenomen was van een andere afdeling. Bij de overname was hij in een slechte conditie vertelt hij me; “Ongelofelijk, niet voor te stellen moe en benauwd kom ik op de verpleegafdeling”. Hij vertelt dat hij de eerste dagen op de afdeling als zeer verwarrend ervaren heeft. Waarom? Hij wist niet wat er van hem verwacht werd. “Nu ik vier weken hier lig, weet ik wel hoe alles werkt, het bed, de zuurstof, het nachtkastje. Maar toen ik hier net lag, snapte ik dat niet. Doordat iedereen het net iets anders doet, gaf dat bij mij paniek”.

“Als ik wilde bellen, moest ik eerst het belletje vinden. De één bindt het vast aan het bed, de ander legt het op het matras, weer de andere legt het ten hoogte van mijn middel. Toen was één keer met mijn hoofd draaien al bijna te vermoeiend. Daar had ik geen energie voor. Ga dan maar eens de bel zoeken.” Hij gaat verder met een ander voorbeeld; “Toen ik zo benauwd was, werd ik ook snel angstig en kon ik moeilijk rustig blijven ademhalen. Ik heb aan de binnenkant, buitenkant van het bed en op de afstandsbediening knopjes zitten voor de bediening van het bed. Hoe moet ik in mijn benauwdheid en paniek weten hoe ik het bed hoger moet zetten?”. Weer herhaalt hij; “Het is al snel verwarrend als anderen het weer net ietsje anders doen, dat geeft bij mij paniek, want ík weet dan niet meer hoe het moet”.

Mijn collega; “Daar had ik nog nooit zo over nagedacht. Deze patiënt vraagt om visualisatie en standaardisatie in zijn directe omgeving.”

Met een diverse groep collega’s zijn we vanuit de ervaringen van patiënten aan het kijken hoe we de zorg voor patiënten in de isolatiekamer kunnen verbeteren. Patiënten en familie geven aan dat het heel onduidelijk en verwarrend is als ze tegenstrijdige afspraken, adviezen of boodschappen krijgen. Maar ook wij, professionals, concluderen na het lezen en reflecteren op deze patiëntverhalen, dat we behoefte hebben aan eenduidigheid, dezelfde afspraken en werkwijze. Ongeacht op welke afdeling je staat.

Ofwel; we zijn nu op zoek naar een standaard. Want dit bevordert onze samenwerking en begrip voor elkaar, maakt onze zorg duidelijk, veiliger en werkbaar voor iedereen. Een standaard waarin we patiënten mee laten denken in wat zij nodig hebben. Een standaard waardoor de professional minder last van verspilling heeft (door zoeken, wachten, miscommunicatie) en juist die ruimte overblijft om aandacht te geven voor de patiënt. Die de oprechte aandacht tijdens zijn eenzame verblijf in de isolatiekamer zo ontzettend hard nodig heeft.

Help, zeg ik dat nou? Het heeft even geduurd, maar door het horen van de ervaringen van onze patiënten, waar wij zo graag goede en aandachtige zorg aan willen geven, valt bij mij het kwartje.

Standaardiseren is voor mij niet langer meer uit “moeten” dragen. Juist door te luisteren naar patiënten en collega’s zie ik de noodzaak en behoefte om te standaardiseren, zodat we veilige en waardevolle zorg kunnen bieden aan de patiënt.

Nu mijn sleutels nog vinden…

Met dank voor de openhartigheid van mijn collega.